Victoria groeide op in het kleine stadje Baranivka in de regio Zhytomyr, in een normaal gezin. Haar ouders reisden nooit buiten Oekraïne, dus begon ze op 12-jarige leeftijd haar eigen geld te verdienen, met de bedoeling om een hoger onderwijs in het buitenland te volgen. Ze geeft toe dat ze alleen op zichzelf kon vertrouwen om deze wens te vervullen.
Tijdens haar tienerjaren ontving Victoria een beurs van het Bureau of Educational and Cultural Affairs van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken in het kader van het FLEX-programma. Hierdoor bezocht ze de middelbare school in de Verenigde Staten en vervolgens een universiteit in Litouwen na haar afstuderen. Ze studeerde echter slechts één jaar daar. Volgens Victoria besefte ze op dat moment dat ze niet vier jaar op dezelfde plek kon blijven.
Dat was het moment waarop ze hoorde over de organisatie Ukraine Global Scholars, die Oekraïense kinderen helpt om onderwijs in het buitenland te krijgen, inclusief in de Verenigde Staten.
"Ik ben opgegroeid in een kleine gemeenschap, en nadat ik Engels had geleerd en naar Amerika was gereisd met FLEX, besefte ik dat er buiten Oekraïne veel interessante dingen zijn. Ik dacht altijd: we zijn zo'n groot en vrij land, waarom kunnen we onze middelen niet gebruiken om een land te worden waar we trots op kunnen zijn?
Ik besefte dat we moeten leren van de ervaringen van andere landen. Dus had ik een plan: studeren, een tijdje werken, ervaring opdoen, terugkeren naar Oekraïne en er het beste land ter wereld van maken," herinnert Victoria zich.
Op 15-jarige leeftijd ging ze via het FLEX-programma naar Texas om daar een jaar te studeren. Na haar studie in Litouwen schreef ze zich in aan haar droomuniversiteit, zoals ze het noemt, de Minerva University.
"Het is een universiteit gevestigd in Californië, maar het interessantste principe is dat je elk semester naar verschillende landen reist en daar woont," legt ze uit.
In haar eerste studiejaar woonde Victoria in San Francisco. Later werd haar geografische diversiteit aanzienlijk uitgebreid en zette ze haar kennis en ervaring voort in Zuid-Korea, India, het Verenigd Koninkrijk, Duitsland, Argentinië, Taiwan en andere landen.
"Daar heb ik twee hoofdvakken gestudeerd: informatica en statistiek, evenals economie en financiën. Ik was het meest geïnteresseerd in de combinatie en toepassing van statistiek en data science op het gebied van economie en financiën.
In mijn laatste twee jaar schreef ik een onderzoeksrapport over fusies en overnames van grote bedrijven. Tijdens mijn studie werkte ik bij startups, onder andere als investeringsanalist, data-analist en financieel manager. Mijn twee hoofdvakken waren altijd verweven in mijn werk," zegt Goncharuk.
Na haar afstuderen in 2022 werkte Victoria in Investment Banking bij Citigroup in de afdeling Investment Banking met technologiebedrijven en vervolgens in de Investment Banking-afdeling van het grote concern Morgan Stanley in New York.
Van Wall Street naar het front
Toen de oorlog op volle gang kwam, besloot de hele familie van Victoria - haar zus, moeder en vader - zich aan te sluiten bij de verdedigers van Oekraïne.
In de eerste maanden van de invasie was Victoria vrijwillig betrokken en richtte ze haar inspanningen op de ondersteuning van haar familieleden en de eenheden waarin ze dienden.
"Mijn doel was om mijn familie en hun eenheden te voorzien van alles wat ze nodig hadden. Het begon als mijn eigen project en werd vervolgens een in het Verenigd Koninkrijk geregistreerde NGO. Ik heb dat gedaan voordat ik naar Oekraïne kwam," vertelt de jonge vrouw.
Victoria haalde geld op en zorgde voor de aanschaf van tactische medische benodigdheden. Dankzij haar zus, die werkzaam was in de medische evacuatie, wist Vika altijd waar en wanneer voorraden nodig waren. Maar ze kon niet lang in de VS blijven. In de winter van 2022 besloot ze terug te keren naar Oekraïne en "praktische hulp te bieden".
Erkennend, dass diese Entscheidung für sie ein "großer Sprung" war, bereitete sie sich mental auf das Schlimmste vor - "unter freiem Himmel in Pfützen" zu leben und nichts zu essen. Trotzdem betont sie, dass sie keinen Moment gezögert hat, das warme Büro in New York zu verlassen, um ihrer Familie und ihrem Land zu helfen.
"Ik werkte op Wall Street bij de grootste bank van het land. Op de dag voordat ik naar Oekraïne ging, hadden we een grote formele gebeurtenis met klanten, en de volgende ochtend zat ik in het vliegtuig naar Oekraïne, trok een uniform aan en ging eropuit. Het was winter, koud. Een enorm contrast.
Ik was erop voorbereid, en het was wat ik diep van binnen verlangde. Zodra de gelegenheid zich voordeed om op de voorste linie te zijn, praktisch te werken, deel uit te maken van de eenheden, viel alles op zijn plaats," zegt Victoria na een jaar dienst als ambulancemedewerker in gevechtsoperaties.
Overigens verwierf ze de benodigde vaardigheden voor het werk als ambulancemedewerker in het trainingscentrum van de Hospitaalridders, leerde van haar zus en andere ambulancemedewerkers in gevechtsoperaties en verzamelde de rest door ervaring aan het front.
Over de moeilijkste beslissing
Victoria verleent hulp in een van de heetste gebieden - Bahmut. Eerder werkte ze in Avdiivka. Nu is ze het hoofd van haar team, nadat ze bijna zes maanden als ambulancemedewerker in een brigade heeft gediend, waar haar zus ook werkt.
Zoals de ambulancemedewerkster uitlegt, zijn er twee stadia van evacuatie van gewonden: "casevac" en "medevac". "Casevac" verwijst naar de eerste evacuatie vanuit de frontlinie, wanneer gepantserde voertuigen of pick-ups naar de moeilijkste gebieden rijden en de gewonden evacueren.
"Medevac" omvat een medisch team dat de gewonden ophaalt van "casevac" en ze naar een stabilisatiepunt evacueert. In eerste instantie werkte Vika aan "casevac" en stapte vervolgens over naar "medevac". In het "medevac"-team moet altijd iemand met een hogere of onvolledige medische opleiding zijn.
Volgens Victoria heeft haar team zich tijdens haar dienstjaar meerdere keren gewijzigd, omdat de mensen met wie ze werkt dit op vrijwillige basis doen. Velen hebben hoofdbanen en wisselen af met vrijwilligerswerk.
"Ze werken een maand en brengen dan een maand met mij door. Momenteel zijn de meest stabiele leden van mijn team mijn chauffeur en ik. De neef van mijn chauffeur is de commandant van mijn zus, die helaas in augustus van dit jaar is overleden, net toen we begonnen samen te werken. Mijn chauffeur en ik hebben een band gevormd door ons gezamenlijke verlies en blijven samenwerken. De derde persoon is een arts," deelt Victoria mee.
De ambulancemedewerker sprak ook over de meest uitdagende momenten waar ze tijdens haar jaar aan de frontlijn mee te maken heeft gehad. Volgens haar is het moeilijkste deel het nemen van beslissingen in situaties waarin het leven van andere mensen van hen afhangt.
Ondanks de uitdagingen van vandaag kijkt Victoria met plezier terug op haar opleiding en ervaringen in het buitenland en verklaart ze dat het werk op Wall Street haar heeft gehard, omdat het werk soms veeleisend en uitputtend was, waarbij je soms dagen of zelfs weken wakker moest blijven om te voltooien wat gedaan moest worden.
"Hier is het hetzelfde. Als de vijand aanvalt, slapen we niet; we werken. Soms moet je gewoon wachten, net als het wachten op Wall Street totdat iemand je een financieel model stuurt. Hier wacht je op de oproep. Zeer overdraagbare vaardigheden," zegt ze met een glimlach.
Naast haar werk als ambulancemedewerker neemt Victoria ook deel aan militair-technische projecten met Oekraïense ontwikkelaars.
"Ik beschouw de ontwikkeling, het gebruik en de implementatie van kunstmatige intelligentie in militaire operaties als een van de belangrijkste prioriteiten," benadrukt Victoria.
Iedereen met wie ik tijd wil doorbrengen, is in oorlog
Zoals Victoria vertelt, zijn er voor haar korte pauzes van het werk, maar woont ze nog steeds bij haar team. Ze geeft toe dat het moeilijk voor haar is om mensen in het achterland te zien die "zich loskoppelen van de oorlog en denken dat het hen niet zal beïnvloeden."
"Ik heb letterlijk nog 2-3 vrienden. Helaas heb ik nu zelfs geen zin om met hen te praten; ik leef nog steeds met mijn team. Ik heb zeker een dag met mijn ouders doorgebracht en nog een dag alles gegeten wat ik wilde, en dat was het; ik kan teruggaan. Er is geen verbinding vanwege dit alles. Iedereen met wie ik tijd wil doorbrengen, is in oorlog. Als we een paar dagen vrij hebben, komen we terug naar het burgerleven met de mensen met wie we aan de frontlinie leven en leven we in onze eigen bubbel," zegt Victoria.
Gezien de veranderingen in haar leven en realiteit benadrukt ze dat ze geen spijt heeft van haar beslissingen. Op de vraag welk advies ze aan haar 15-jarige zelf zou geven, antwoordt Victoria:
"Goed gedaan. Ik heb niets om spijt van te hebben. Ik zou meer aan mijn fysieke conditie werken. Ik zou haar vertellen dat ze, ongeacht welke carrière of levensstijl ze kiest, sterk en in haar beste vorm moet zijn, want het is nu fysiek veeleisend."
Ze gelooft sterk dat de strijd voor Oekraïne niet alleen de plicht van mannen is, maar de plicht van al haar burgers.
"Liefde voor Oekraïne wordt gekweekt en begint niet per se op jonge leeftijd. Het is iets wat je niet kunt uitwissen. Mijn zus en ik zijn waarschijnlijk heel goede voorbeelden," concludeert Victoria. #Hospitallers #Paramedics #UkraineParamedics #HospitallersUkraine #HospitallersUK #HelpHospitallers #Ukraine #SupportUkraine #HelpUkraine #StandWithUkraine #HelpUkraineNow
Comments