Viktoria Honcharuk, bekend als "Tori", is een medisch evacuatiemedewerker in het medische bataljon "Hospitaalridders".
Over haar leven vóór de grootschalige invasie van Rusland in Oekraïne zegt ze: „Ik leefde het leven van mijn dromen.”
Op 15-jarige leeftijd verhuisde Viktoria naar de VS, aanvankelijk via een studiebeursprogramma voor de middelbare school en later met een beurs voor studie aan een Amerikaanse universiteit.
Na haar studie ging ze werken als investeringsanalist op Wall Street bij een investeringsbank.
Haar droombaan in het hart van Manhattan, op 20-jarige leeftijd ontmoette ze CEO's van bedrijven die ze bewonderde. Vele vrienden, kansen en reizen over de hele wereld – volgens Viktoria bereikte ze dit allemaal in het buitenland.
"Tori" was van plan om een carrière in investment banking te beginnen, en ze wilde specifiek een venture capital-bedrijf in Oekraïne oprichten.
„Ik zag dat Oekraïense bedrijven te lijden hadden onder een gebrek aan investeringen, hoe moeilijk het was om financiering te krijgen in Oekraïne, en veel bedrijven moesten naar Amerika gaan om venture capital te krijgen,” zei ze.
Ze keerde echter om andere redenen en eerder dan gepland terug naar Oekraïne vanwege de grootschalige invasie van Rusland.
„Voor mij voelde alles gewoon als een mist. Ik wilde meteen terug en bij mijn ouders zijn. Mijn vader ging bij de strijdkrachten van Oekraïne, mijn moeder ging bij de territoriale verdediging en mijn zus ging in de eerste dagen ook het leger in. Het was heel moeilijk voor mij.”
Op de vraag hoe haar ouders reageerden op haar beslissing om terug te keren, antwoordde ze:
„Mijn ouders waren tegen, mijn zus begreep het, en mijn niet-Oekraïense vrienden begrepen het niet. Ook mijn Oekraïense vrienden hadden vragen.”
„Het was een duidelijke wens en begrip dat ik deel moest uitmaken van deze strijd en hier moest zijn – dat woog zwaarder dan alles.”
"Tori" vertelde dat ze na haar terugkeer in Oekraïne onmiddellijk inschreef voor een cursus tactische geneeskunde. Haar doel was om zich bij de "Hospitaalridders" aan te sluiten.
„Ik voltooide de training bij de 'Hospitallers' en de volgende dag ging ik naar het front. Ik werkte in de regio’s Zaporizja, Avdiivka, Bachmoet, Lyman en Charkov.”
Het moeilijkste, zegt ze, is het verliezen van hechte vrienden.
„Een van mijn beste vrienden, die is omgekomen, kwam uit een bezet gebied. Het grootste geluk voor mij zou zijn om naar zijn bevrijde geboorteplaats te komen en te zien hoe hij leefde.”
Op de vraag over haar dromen antwoordde ze:
„Ik droom ervan het moment mee te maken waarop ik weer kan dromen.
Ik ben dit jaar toegelaten tot Harvard, maar ik ga niet. Ze hebben me één keer toegelaten en als ze willen, laten ze me weer toe. Hetzelfde geldt voor mijn carrière. Ik heb dit pad één keer bewandeld – ik zal het weer bewandelen als ik wil. Harvard kan wachten.” Blijf op de hoogte voor meer nieuws en steun het harde werk van onze dappere paramedici!
Comments